De stage is begonnen!
Door: lindavreeling
Blijf op de hoogte en volg Linda
13 Juli 2011 | Zuid-Afrika, Pretoria
Joehoeeee…..
Daar ben ik weer! Bedankt voor al jullie reacties en felicitaties via mijn site, e-cards, e-mail, facebook, twitter en hyves. Wat leuk dat jullie allemaal aan mij denken.
De dagen gaan hier gauw voorbij en dus heb ik weer veel te vertellen.
Zaterdag heb ik mijn eerste echte trip gedaan. Samen met Inka, Michelle en Annelie ben ik naar de Union Buildings geweest. Hier wordt het administratieve gedeelte van de regering van Zuid-Afrika geregeld. Het is echt een immens groot gebouw met een nog veel grotere tuin welke super strak is aangelegd. Het ligt een stukje hoger, waardoor je mooi kunt weg kijken over de tuinen. In de winter is de grond hier overal heel droog en is het gras op veel plekken dor en bruin (op dit moment zijn er ook veel kleine bermbranden), maar het gras bij de Union Buildings wordt netjes gesproeid en is mooi groen. Vervolgens zijn we naar het Voortrekkersmonument geweest. Dit monument is ter nagedachtenis aan de intocht van de blanke mensen in Zuid-Afrika. Het is een super mooi en hoog gebouw die je kunt beklimmen en waarvan je over Pretoria kan kijken. Toch is lang niet iedereen trots op dit monument en komen voornamelijk de blanken hier ook niet, omdat dit nog met de apartheid te maken heeft. Het zijn veelal toeristen die dit monument bekijken.
’s Middags kwam Anine om afscheid te nemen van Suzan en Ann-Christien en hebben we gezellig met zijn allen thee gedronken. ’s Avonds zijn we (voor de laatste keer met zijn allen) wezen stappen. Op Hatfield Square (een plein met allemaal kroegjes en clubs. Lijkt wel beetje op de brink, maar dan kleiner) was een podium waar verschillende bandjes speelden. Wij waren er pas rond 22.00 uur (het stappen begint hier vroeg, maar is niet altijd vroeg afgelopen hoor;)) en om 23.00 was de laatste band al afgelopen. Nu was deze band ook niet zo veel aan, dus dat scheelde weer. De jongens die we op de braai hebben leren kennen waren hier ook allemaal en daar zijn we uiteindelijk nog mee naar Dropzone geweest. Dropzone zit ook op Hatfield Square en is een club waar gelukkig wel gedanst wordt. In veel clubs/kroegjes wordt hier niet echt gedanst. Het was een leuke en gezellig avond.
Zondag heb ik weer lekker lang in bed gelegen. Wel was ik al redelijk vroeg wakker, maar het was echt zo lekker om nog te blijven liggen. ’s Middags wilden Inka en ik shoppen en hoorden we dat er een markt was in Hatfield waar we heen zijn geweest. Dit was een super leuk marktje met allemaal handgemaakte spullen uit verschillende landen en van Zuid-Afrikanen. Hier hadden ze ook mooie sieraden. Ik heb een ketting, armband en oorbellen gekocht. En ja….hier heb ik voor het eerst in mijn leven afgedingd. De mensen achter de kraampjes zien dat je blank bent en hebben goed door dat je een buitenlander bent. Er wordt standaard wat boven op de prijs gedrukt, maar dat heb ik er dus weer mooi af weten te praten, haha.
Daarna hebben we Suzan en Ann-Christien naar het vliegveld gebracht en afscheid van hun genomen. Er blijven er steeds minder over.
’s Avonds ben ik met Inka, Michelle en Annelie uit eten geweest, omdat dit de laatste avond met ons vieren was. We hebben bij een super, super lekker visrestaurant gegeten; Ocean Basket. Ze hebben daar echt zulke lekkere garnalen, heerlijk. Dit is zeker niet de laatste keer dat ik daar gegeten heb!
Wat hier opvalt in restaurants en dergelijke is dat de mensen in de bediening voornamelijk zwarte mensen zijn (het klinkt misschien een beetje hard, maar er wordt hier over blanke en zwarte mensen gepraat, dus kan het niet echt anders zeggen). Deze mensen hebben ook geen uurloon, maar leven van de fooien die ze krijgen. Je geeft hier dan ook standaard 10% tip.
Toen we terug kwamen hebben we onze kamer versierd. Inka had slingers en ballonnen uit Nederland meegenomen voor mijn verjaardag. Echt super lief! Vervolgens nog een filmpje gekeken.
En toen was het maandag. Mijn verjaardag én eerste stage dag. Om 7.15 uur zaten we al met zijn vieren aan het gebak. Michelle en Annelie zouden om 8.00 uur vertrekken naar Tzaneen dus we móesten wel zo vroeg al taart eten, haha.
De eerste stage dag was erg indrukwekkend. Ik ben met de social workers mee geweest. Deze social workers gaan naar dorpen waar mensen op spreekuur komen en terecht kunnen met hun problemen. Vervolgens wordt er gekeken of deze mensen geholpen kunnen worden en wat er aan gedaan kan worden. Veel voorkomende problemen zijn kinderen die niets hebben; geen ouders en geen geld, vrouwen die meerdere kinderen hebben, maar geen geld voor de verzorging hebben, familieruzies enz. Jonge kinderen zonder ouders hebben vaak een foster; dit is vaak een oma die voor de kinderen zorgt. Om te kijken hoe het met deze kinderen gaat worden er huisbezoeken gehouden. Hiervoor ben ik samen met de social workers naar een township (krottenwijk) geweest; Mamelodi. De naam Mamelodi komt van melodie. Paul Kruger (‘oprichter’ van het Kruger Park) was de eerste president en floot vaak melodietjes op de stoep, vandaar de naam Mamelodi. Om zo’n township te zien is best wel indrukwekkend. De mensen hebben echt niets daar. Toch is het een beetje dubbel, want veel van deze mensen zijn ook te lui om te werken (Zuid-Afrikanen staan bekend om hun luiheid). Als ze zouden gaan werken verdienen ze geld en kunnen ze een beter leven opbouwen. De regering bouwt nu naast de townships hpd-huizen. Dit zijn goede (van steen), maar niet zo groot gebouwde huizen waar één gezin gratis mag wonen. Dit om de townships te verkleinen en de mensen een beter huis te geven. Of de township ooit helemaal zal verdwijnen vraag ik me af, want het is echt super groot. We reden hier met de auto doorheen en iedereen zat ons aan te kijken. Nou ja ons, iedereen keek mij aan, omdat ik de enige blanke was daar. Dat was wel vreemd.
’s Avonds heb ik met thuis geskypet. Toen voelde ik me echt jarig. Daarna heb ik samen met Inka nog weer een stuk taart gegeten (slecht, maar je bent maar één keer in Zuid-Afrika jarig;)) met een borrel (die hoort er natuurlijk ook bij). En hebben we op bed gedanst, haha. Ach, beetje gek doen is altijd leuk! Ik heb in ieder geval een zeer bijzondere verjaardag gehad die ik nooit zal vergeten.
Dinsdag was de tweede stage dag en zijn we in het Kalafong Hospital geweest (hier zitten we de rest van de week). Ik heb hier meegelopen met een fysiotherapeut. Het ziekenhuis is echt zo anders dan in Nederland. Dit is echt niet voor te stellen. Er vliegen zelfs vogels naar binnen, omdat sommige ramen open staan. Hier zou ik echt van mijn lang zal ze leven niet willen liggen. Ook dit was weer bijzonder, indrukwekkend en interessant om te zien.
Het verhaal is alweer té lang. Hoop dat jullie dat niet erg vinden!
Veel liefs, Linda
Daar ben ik weer! Bedankt voor al jullie reacties en felicitaties via mijn site, e-cards, e-mail, facebook, twitter en hyves. Wat leuk dat jullie allemaal aan mij denken.
De dagen gaan hier gauw voorbij en dus heb ik weer veel te vertellen.
Zaterdag heb ik mijn eerste echte trip gedaan. Samen met Inka, Michelle en Annelie ben ik naar de Union Buildings geweest. Hier wordt het administratieve gedeelte van de regering van Zuid-Afrika geregeld. Het is echt een immens groot gebouw met een nog veel grotere tuin welke super strak is aangelegd. Het ligt een stukje hoger, waardoor je mooi kunt weg kijken over de tuinen. In de winter is de grond hier overal heel droog en is het gras op veel plekken dor en bruin (op dit moment zijn er ook veel kleine bermbranden), maar het gras bij de Union Buildings wordt netjes gesproeid en is mooi groen. Vervolgens zijn we naar het Voortrekkersmonument geweest. Dit monument is ter nagedachtenis aan de intocht van de blanke mensen in Zuid-Afrika. Het is een super mooi en hoog gebouw die je kunt beklimmen en waarvan je over Pretoria kan kijken. Toch is lang niet iedereen trots op dit monument en komen voornamelijk de blanken hier ook niet, omdat dit nog met de apartheid te maken heeft. Het zijn veelal toeristen die dit monument bekijken.
’s Middags kwam Anine om afscheid te nemen van Suzan en Ann-Christien en hebben we gezellig met zijn allen thee gedronken. ’s Avonds zijn we (voor de laatste keer met zijn allen) wezen stappen. Op Hatfield Square (een plein met allemaal kroegjes en clubs. Lijkt wel beetje op de brink, maar dan kleiner) was een podium waar verschillende bandjes speelden. Wij waren er pas rond 22.00 uur (het stappen begint hier vroeg, maar is niet altijd vroeg afgelopen hoor;)) en om 23.00 was de laatste band al afgelopen. Nu was deze band ook niet zo veel aan, dus dat scheelde weer. De jongens die we op de braai hebben leren kennen waren hier ook allemaal en daar zijn we uiteindelijk nog mee naar Dropzone geweest. Dropzone zit ook op Hatfield Square en is een club waar gelukkig wel gedanst wordt. In veel clubs/kroegjes wordt hier niet echt gedanst. Het was een leuke en gezellig avond.
Zondag heb ik weer lekker lang in bed gelegen. Wel was ik al redelijk vroeg wakker, maar het was echt zo lekker om nog te blijven liggen. ’s Middags wilden Inka en ik shoppen en hoorden we dat er een markt was in Hatfield waar we heen zijn geweest. Dit was een super leuk marktje met allemaal handgemaakte spullen uit verschillende landen en van Zuid-Afrikanen. Hier hadden ze ook mooie sieraden. Ik heb een ketting, armband en oorbellen gekocht. En ja….hier heb ik voor het eerst in mijn leven afgedingd. De mensen achter de kraampjes zien dat je blank bent en hebben goed door dat je een buitenlander bent. Er wordt standaard wat boven op de prijs gedrukt, maar dat heb ik er dus weer mooi af weten te praten, haha.
Daarna hebben we Suzan en Ann-Christien naar het vliegveld gebracht en afscheid van hun genomen. Er blijven er steeds minder over.
’s Avonds ben ik met Inka, Michelle en Annelie uit eten geweest, omdat dit de laatste avond met ons vieren was. We hebben bij een super, super lekker visrestaurant gegeten; Ocean Basket. Ze hebben daar echt zulke lekkere garnalen, heerlijk. Dit is zeker niet de laatste keer dat ik daar gegeten heb!
Wat hier opvalt in restaurants en dergelijke is dat de mensen in de bediening voornamelijk zwarte mensen zijn (het klinkt misschien een beetje hard, maar er wordt hier over blanke en zwarte mensen gepraat, dus kan het niet echt anders zeggen). Deze mensen hebben ook geen uurloon, maar leven van de fooien die ze krijgen. Je geeft hier dan ook standaard 10% tip.
Toen we terug kwamen hebben we onze kamer versierd. Inka had slingers en ballonnen uit Nederland meegenomen voor mijn verjaardag. Echt super lief! Vervolgens nog een filmpje gekeken.
En toen was het maandag. Mijn verjaardag én eerste stage dag. Om 7.15 uur zaten we al met zijn vieren aan het gebak. Michelle en Annelie zouden om 8.00 uur vertrekken naar Tzaneen dus we móesten wel zo vroeg al taart eten, haha.
De eerste stage dag was erg indrukwekkend. Ik ben met de social workers mee geweest. Deze social workers gaan naar dorpen waar mensen op spreekuur komen en terecht kunnen met hun problemen. Vervolgens wordt er gekeken of deze mensen geholpen kunnen worden en wat er aan gedaan kan worden. Veel voorkomende problemen zijn kinderen die niets hebben; geen ouders en geen geld, vrouwen die meerdere kinderen hebben, maar geen geld voor de verzorging hebben, familieruzies enz. Jonge kinderen zonder ouders hebben vaak een foster; dit is vaak een oma die voor de kinderen zorgt. Om te kijken hoe het met deze kinderen gaat worden er huisbezoeken gehouden. Hiervoor ben ik samen met de social workers naar een township (krottenwijk) geweest; Mamelodi. De naam Mamelodi komt van melodie. Paul Kruger (‘oprichter’ van het Kruger Park) was de eerste president en floot vaak melodietjes op de stoep, vandaar de naam Mamelodi. Om zo’n township te zien is best wel indrukwekkend. De mensen hebben echt niets daar. Toch is het een beetje dubbel, want veel van deze mensen zijn ook te lui om te werken (Zuid-Afrikanen staan bekend om hun luiheid). Als ze zouden gaan werken verdienen ze geld en kunnen ze een beter leven opbouwen. De regering bouwt nu naast de townships hpd-huizen. Dit zijn goede (van steen), maar niet zo groot gebouwde huizen waar één gezin gratis mag wonen. Dit om de townships te verkleinen en de mensen een beter huis te geven. Of de township ooit helemaal zal verdwijnen vraag ik me af, want het is echt super groot. We reden hier met de auto doorheen en iedereen zat ons aan te kijken. Nou ja ons, iedereen keek mij aan, omdat ik de enige blanke was daar. Dat was wel vreemd.
’s Avonds heb ik met thuis geskypet. Toen voelde ik me echt jarig. Daarna heb ik samen met Inka nog weer een stuk taart gegeten (slecht, maar je bent maar één keer in Zuid-Afrika jarig;)) met een borrel (die hoort er natuurlijk ook bij). En hebben we op bed gedanst, haha. Ach, beetje gek doen is altijd leuk! Ik heb in ieder geval een zeer bijzondere verjaardag gehad die ik nooit zal vergeten.
Dinsdag was de tweede stage dag en zijn we in het Kalafong Hospital geweest (hier zitten we de rest van de week). Ik heb hier meegelopen met een fysiotherapeut. Het ziekenhuis is echt zo anders dan in Nederland. Dit is echt niet voor te stellen. Er vliegen zelfs vogels naar binnen, omdat sommige ramen open staan. Hier zou ik echt van mijn lang zal ze leven niet willen liggen. Ook dit was weer bijzonder, indrukwekkend en interessant om te zien.
Het verhaal is alweer té lang. Hoop dat jullie dat niet erg vinden!
Veel liefs, Linda
-
13 Juli 2011 - 18:36
Siem:
Haaaiii linnieee,
Zooo, ja inderdaad een lang reisverslagje;) maarja die van mij waren ook altijd lang he haha. Leuk en interessant om te lezen en ben blij dat je het zo naar je zin hebt daar! Blijf er vooral lekker van genieten zoals ik je net al zei op msn:) Ik hoop je snel te zien en te spreken via skype schat!!
Veel liefs, Simone -
13 Juli 2011 - 20:15
Oma Driessen:
Wat een mooie ver halen kun je schrijven,helemaal niet te lang ik vind het heel interesant,als je zo nog drie maand door schrijft kennen wij heel Afrika.Beetje overdreven maar wel leuk groetjes oma. -
13 Juli 2011 - 21:00
Nadieh:
Heey Lin,
Wat leuk om te lezen allemaal! Ben blij dat je het daar zo naar je zin hebt! En niet te weinig feesten hè ;)
Spreek je snel!!
Liefs -
14 Juli 2011 - 10:33
Jet:
Heey Lin!
Wat gaaf om te horen zeg! Wordt al jaloers als ik het woord garnalen zie staan! ;)
Je verhaal over de krottenwijk komt bekend voor. Het is in Brazilie precies hetzelfde! Ongelofelijk dat die mensen er voor kiezen om niet te werken maar in zo'n krot te wonen!! Ik zou acuut alle werk aanpakken die er is! Maarja..
Gaaf trouwens dat je op zoveel verschillende plekken mee mag kijken! Ben benieuwd naar de rest van de verhalen!! Succes!!
xxx -
14 Juli 2011 - 11:10
Jelisa:
Hey Lin,
Wat leuk om zo'n lang verhaal van je te lezen over wat je daar allemaal meemaakt! Wat een ervaringen allemaal, erg indrukwekkend om te lezen laat staan om mee te maken! Enne, party maar lekker door in het verre zuiden ;-)
Succes verder met je stagedagen en geniet! -
15 Juli 2011 - 15:43
Michelle:
Hee linda!
Wat leuk om al je verhalen te lezen! Het is daar echt een totaal andere wereld als wat je gewend bent zo te lezen! Wat een uitdaging zeg!
Heel veel plezier en ik spreek je snel weer op msn ofzo!
liefsxx -
18 Juli 2011 - 19:48
Sylvia:
Hoi Linnn....
Heb even al je verslagen doorgelezen!
Leuk om te lezen hoor :)!
Gelukkig hebben jullie het zo naar jullie zin! En het gek door hoort inderdaad erbij, helemaal bij jullie! Fijn ook dat de stage je bevalt...ook niet onbelangrijk! Heel veel plezier nog!
(K)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
